5 października 2021 r. zintegrowane klasy ósme prowadzone przez wychowawczynie: p. Małgorzatę Gierałtowską, p. Marię Janeczko, p. Luizę Borawską oraz opiekunki p. Joannę Ścisłowicz, p. Małgorzatę Brzozowską i p. Małgorzatę Borecką odbyły wycieczkę krajoznawczo- historyczno- literacko- religijną. Epitety można by mnożyć, ale kwitując jednym, estetyczną, cudowną podróż.
Już sama oprawa złotej polskiej jesieni w parku narodowym pełnym błękitu jezior w słoneczny dzień dostarczała czystego szczęścia. Dodatkowo obecność przyjaciół, życzliwych dorosłych w osobach opiekunek, kierowców i przewodników sprawiały, że przedsięwzięcie musiało się udać.
Dwa autokary wyruszyły do Studzienicznej. Tam krótki rys historyczny o ofiarach Obławy Augustowskiej, przejście korytarzami podziemnych umocnień z czasów I wojny światowej i prelekcja w Centrum Edukacji Leśnej o zasłużonych mieszkańcach Puszczy Augustowskiej- ptakach i owadach, a także królach puszczy- wielowiekowych dębach, brzozach i innych dostojnych drzewach. Szeleszcząc purpurowo-złotymi liśćmi, odbyliśmy spacer po kładkach przerzuconych przez bagna. Uff… mnóstwo emocji: co jeśli podpróchniałe deski popękają? Bez obaw. Było bezpiecznie i romantycznie na krętych ścieżkach między gęstymi trzcinami. Zaszliśmy nad Jezioro Studzieniczne , by spotkać się z papieżem Janem Pawłem II. Dla nas to postać nieco pomnikowa, ale dorośli z rozrzewnieniem przypomnieli sobie tego wielkiego Polaka i wydarzenia z nim związane: zejście po trapie na wyspę, co utrwalone zostało w pomniku , oraz mszę w kościele na wyspie.
Dalsza droga zaprowadziła nas do Klasztoru Kamedułów na Wigrach. Chłopaki chcieli zostać na medytacje w mnisich eremach, ale niestety jest tam teraz hotel. Miejsce niezwykle urokliwe z pięknym widokiem na jezioro z Wieży Zegarowej i mini mieszkaniem Świętego JP II. „ Memento mori” zabrzmiało ostrzeżenie dawnych mieszkańców tego miejsca; ich prochy odwiedziliśmy w podziemnej krypcie. „ Ora et labora”- te słowa nieco zniechęciły młodzież, bo nie tylko o pracy i modlitwie marzy.
Z klasztoru przejechaliśmy do Muzeum Wigier w Starym Folwarku. Tu natłok informacji o przyrodzie. Sugestywne ekspozycje ukazujące historię globu, a zwłaszcza tego najmłodszego glacjału- obszar Wigierskiego Parku Narodowego to niemowlaczek w historii Ziemi. Wypchane zwierzęta pozwalały podejść do siebie blisko, a nawet ukradkiem je pogłaskać. Kolekcje różnorodnych żab, ptaków, ryb… Uff… mnóstwo wrażeń. Można było posłuchać odgłosów ptaków, zidentyfikować wydawane dźwięki. Mnóstwo, mnóstwo emocji… nawet krzesanie ognia i pobyt w prehistorycznym szałasie…
Podróż do Stańczyków wiodła przez Sejny i Wiżajny- urokliwe miasta blisko granicy z Litwą. Przez „ pola rozmaite wyzłacanie pszenicą…” skoszoną już oczywiście. Dlaczego wspominamy „ Pana Tadeusza”? Otóż piękno Suwalszczyzny zostało uwiecznione w filmie Andrzeja Wajdy „ Pan Tadeusz” . Nie jest to dziwne. Pagórki, lasy, jeziorka teraz w pastelowych barwach chwytają za serce. Tak wygląda ojczyzna Mickiewicza opisana w poemacie. Jedna grupa turystów odbyła wycieczkę na Cisową Górkę, druga- próbowała przekroczyć granicę z Litwą i Rosją w „ Trójstyku granic- biegunie zimna”. No , żartuję. Nikt nie ryzykował przejścia.
W Stańczykach nikt nie skakał na bandżi, ale za to wszyscy przeszli się po tym imponującym wielkością wiadukcie. Wiadukcie- bo nieprawda, że są to akwedukty. Ich monumentalizm widać z dołu, przy rzeczce Błędziance. Robią wrażenie!
Piękną starą aleją wysadzaną jarząbem szwedzkim opuściliśmy urokliwe Stańczyki, gdzie dla turystów nawet jeziorko przyjęło kształt serca.
Przejechaliśmy przez Suwałki – miasto urodzenia Aleksandry Piłsudskiej, Andrzeja Wajdy, twórcy filmowego Reksia i oczywiście Marii Konopnickiej. Osoby te upamiętnione są na okazałych muralach w centrum, a poetka ma swoje muzeum i ławeczkę, no i krasnoludki, które można wytropić na ulicach Suwałk.
W Augustowie, no cóż, posiłek. Gdzie? Zgadujcie. A potem powrót do domu. O 22 wszyscy już mogli wygrzewać się w cieple wspomnień we własnych łóżkach. Było naprawdę fantastycznie. Ojej! Ważne! W autokarze młodzież śpiewała współczesne hity, a przy pomniku papieża „ Barkę”. Jak dobrze, że przedpandemiczna rzeczywistość wróciła! Oby na jak najdłużej! Choć przyznać trzeba, że byliśmy jedyną wycieczką szkolną… od dawna…
Uczestnicy
